Pierwszą pancerną jednostkę regularnego Wojska Polskiego utworzono już 1919 roku, z inicjatywy gen. Józefa Hallera dowódcy Błękitnej Armii we Francji. Był to 1 Pułk Czołgów, wyposażony w 120 francuskich czołgów Renault FT-17. 17 czerwca tego roku pułk wraz z całym wyposażeniem powrócił do Polski z Francji, a na garnizon pułku wyznaczono Łódź, gdzie wyładowany został transport 120 czołgów, z których 72 wyposażone były w działka 37 mm, a pozostałe 48 w karabiny maszynowe.

Co ciekawe , dawało to wówczas polskim siłom zbrojnym prawdopodobnie czwarte miejsce na świecie pod względem posiadanych sił pancernych. Potęga!

Kiedy we Francji 505 pułk francuski przekazywał swoją obsadę osobowa i sprzęt nowopowstającemu pułkowi polskiemu powstało pytanie, jak ten oddział nazwać? Wóz pancerny który zawdzięczając trakcji gąsienicowej pokonywał przeszkody naturalne i sztuczne w terenie, podobny był do czołgającego się smoka. por. Władysław Kohutnicki zaproponował nazwę: czołg, a smok stał się symbolem późniejszego 1 Pułku Czołgów, a następnie wielu oddziałów pancernych w Wojsku Polskim.

Pierwsza wojna światowa zakończyła się w 1918 jednak w Polsce trwały nadal konflikty militarne mające na celu utworzenie niepodległego państwa polskiego znanych jako wojny o granice. Po zaledwie kilku tygodniach od przybycia do Polski, część sił 1 Pułku Czołgów sił została skierowana na front wojny polsko-sowieckiej. Czołgi wzięły udział w dwóch bitwach w roku 1919 i szeregu walk w decydującym roku 1920, w tym m.in. pod Warszawą, Lwowem czy Grodnem.

Po przejściu Wojska Polskiego na stopę pokojową 1. Pułk Czołgów został rozformowany, a trzy jego bataliony czołgów zostały skierowane do garnizonów w Warszawie, Żurawicy i Poznaniu. W początkach 1922 roku pułk odtworzono, dyslokując go w Żurawicy, gdzie w 1926 powstała Centralna szkoła czołgów.

W 1919 roku przybyło do kraju pierwszych 120 lekkich czołgów Renault FT: 72 uzbrojonych w armaty piechoty kal. 37 mm PuteSA-18 (wz.18) L/21 i 48 uzbrojonych w karabiny maszynowe Hotchkiss Wz.14 kal. 8mm. Walki z lat 1919-1920 przetrwała większ0śc, gdyż 112 z nich. W 1936 roku Wojsko Polskie dysponowano łącznie 174 czołgami Renault FT, w 1939 roku miało ich jeszcze 102.

Czołgi Renault przez lata 20. były podstawowymi i faktycznie jedynymi czołgami lekkimi Wojska Polskiego. Prototyp czołgu Renault FT został zbudowany pod koniec 1916 roku w zakładach Louisa Renault w Boulogne-Billancourt pod Paryżem. Z założenia miał to być lekki, tani i masowy w produkcji czołg towarzyszący piechocie, mający pomóc jej w przełamaniu impasu wojny pozycyjnej. Pojazd był zaledwie dwuosobowy, mieszcząc siedzącego w przedniej części kadłuba kierowcę i strzelca-dowódcę, zajmującego częściowo miejsce w wieży. Był to duży kontrast w porównaniu do większości ówczesnych czołgów, które miały liczne załogi oraz znaczne rozmiary oraz wagę. Idealnym przykładem jest tutaj niemiecki Sturmpanzerwagen A7V.

Konstrukcja Renault okazała się nad wyraz udana, a niska cena produkcji i znacznie mniejsze niż w przypadku czołgów ciężkich koszty eksploatacji, zdecydowały o jego rozpowszechnieniu. Po raz pierwszy został użyty na polu walki w 1917 roku, a całkowita produkcja sięgnęła blisko czterech tysięcy egzemplarzy. Renault FT-17 był pierwszym czołgiem wprowadzonym do walki z w pełni obrotową wieżą.

Czołgi te wykorzystywane były przez siły zbrojne wielu krajów, takich jak: Polska, Turcja, Litwa, Turcja, Brazylia, Japonia, a nawet jeszcze przez Niemców w Operacji Barbarossa w 1941 roku.

Dane techniczne czołgu Renault FT-17: 

• długość bez ogona 4,1m
• szerokość: 1,74m
• wysokość 2,14m
• masa: 6,5 tony z armatką 37mm
• prędkość w terenie: 7,5km